Zoals in alle andere plaatsen van onze regio werd op het einde van de 19e eeuw een nieuwe kerk met pastorie gebouwd. In 1887 werd de kerk voor ƒ 52.000 gebouwd door Ed. Plasschaert uit Westdorpe. Het was een kruisbasiliek net een toren van 50 meter hoog. In 1936 werd de kerk verfraaid met schilderwerk en nieuwe gebrandschilderde ramen.

Op 21 mei 1940 werd zij door terugtrekkende Belgische (Waalse) troepen opgeblazen en door brand vernietigd. Bij de brand gingen veel kostbaarheden, onder meer bijna alle parochieboeken, verloren. Men kerkte daarna in verschillende loodsen en schuren, tot op 15 augustus van dat jaar de schuur van Gerard Dellaert als vaste noodkerk in gebruik kon worden genomen.

Bijna onmiddellijk probeerde men te beginnen met nieuwbouw, maar pas na de oorlog kon het werk worden voltooid. Op 20 november 1947 wijdde de toenmalige bisschop van Breda, mgr. Jos Baeten, de nieuwe kerk in.  “Grootser en majestueuzer is ze uit haar as verrezen,” schreven A. Pluym en J. Thomas in 1964. Wonder boven wonder ontkwam het vlak voor de oorlog opgerichte H. Hartbeeld aan de vernietiging. Het is bewaard gebleven en staat voor de kerk. Het is schoongemaakt en in 2006 gerestaureerd.

Tot 1988 had Westdorpe een eigen pastoor. Daarna begon de samenwerking met Sas van Gent en Zandstraat en korte tijd later met Philippine. Rond 1990 werd er een grote actie ondernomen om het kerkdak te restaureren en werd het parochiekerkhof uitgebreid, zodat de overledenen weer in de eigen grond van Westdorpe begraven konden worden.

Er is een zeer actieve werkgroep die zorgt voor het onderhoud van het kerkhof en de omgeving van de kerk.